ANNE
Anneler cömert olur, özveriyle çalışır,
Yavrusunu sevmeye, karnındayken alışır,
Sancılanır, sızlanır, nice ağrılar çeker,
Bebeğine kavuşur, hemen koklayıp, öper.
En güzel çeyizini, çocuğuna hazırlar,
Sandığından çıkarır, O’nu bezlere sarar,
Beşiğini düzenler, yatağını da yayar,
Hizmetini yaparken içi neşeyle dolar.
İlahi bir lütuftur, kendi sütüyle besler
Başucunda bekleyip, hareketini izler,
Aç mıdır, susuz mudur? her an ondadır gözler,
Annelik şefkati bu! İfade etmez sözler.
Karşılık beklemeden, Allah için çalışır,
Gece gündüz demeden, zaman ile yarışır,
Evde yemek, temizlik, bütün işler karışır,
Yavrusunun uğruna, küs olsa da barışır.
Canını feda eder, yavrusuna kıyamaz,
O’nu bağrına basar, sokaklara atamaz,
Sever de yavrusunu, kokusuna doyamaz,
Anneyi bu duygudan kimse alıkoyamaz.
Cennete girecekler, annesine kızamaz,
Kapı önüne atıp, ona buna bırakamaz,
Öfkesine kapılıp, kalplerini kıramaz,
Yıkılan gönüllerin tamirini yapamaz.
Allah eri insanlar, büyüğünü sevmeli,
Annenin yaptıkları göz önüne gelmeli,
Saygılı davranmalı, öfkesini yenmeli,
Rabbimizin emridir, “öf” bile dememeli.
Ali İhsan ÇELEBİ
Vaiz – Pazaryeri